To prawda, że mogli trochę lepiej pokazać aspekt psychologiczny, ale myślę, że reżyser wybrał specjalnie taki sposób ukazania postaci, żeby człowiek się zastanawiał czy on nie jest chory. Postać jest bardziej tajemnicza dla tych, którzy nie znali tej historii. Mimo wszystko w paru momentach widać, że może być chory psychicznie, np. w trakcie rozmowy w restauracji, potem jak jedzie samochodem i coś do siebie mówi, a później gdy był w areszcie i powtarzał "I can't". Brakowało mi wyjaśnienia w filmie dotyczącego jego przeszłości np. w marynarce wojennej. Można było to wprowadzić poprzez np. rozmowę policjantów na ten temat.

Mamy więc brak ojca, wychowywanie przez samotną matkę. A potem śmierć samotnej matki. Był najmłodszym z 8ga rodzeństwa. Samo wychowywanie się w wielodzietnej rodzinie gdzie jest tylko matka jest traumą, bo dostaje się bardzo mało uwagi. Nie miał ojca, który by go chronił, więc jako najmłodszy, był narażony na największe szykany. Nie usprawiedliwia to jego czynów, ale według mnie przeszedł on piekło i nie mógł wyrosnąć na nikogo innego. Porzucenie, szykanowanie przez rówieśników i pewnie rodzeństwo, wykorzystywanie. Próby samobójcze. Potem szykanowanie w marynarce. W czasie, kiedy formował się jego mózg i osobowość, nauczył się jedynie co to krzywda, więc mając władzę, mścił się i odgrywał to, co dostał. Niestety na niewinnych ludziach...

Otóż to. A ten film pokazuje nam, że jest se świr i tyle. Nie wszystko musi być widzowi podane na tacy, ale bez przesady. Przydałoby się tu choćby napomknięcie o dzieciństwie i młodości oraz czynnikach z tych okresów życia, które ukształtowały tak postępującą osobę. Dlatego film w mojej opinii jest wybrakowany i niepełny, brak tu tego istotnego elementu, co pozbawia go głębi. Ot suche przedstawienie wydarzeń.

Masz rację, film mógłby przedstawić źródło jego zachowania. W pewnym momencie on jedynie napomina o tym, że jego matka zmarła w dosyć zawiłych okolicznościach i zgubiono jej ciało. Ale to tyle.
Fakt jest też taki, że są filmy, które są świetne, a w ogóle nie mówią o dzieciństwie głównego villana. Np. Seven z Kevinem Spacy'm.

Dobrze, że dzisiaj się robi coraz więcej takich filmów, gdzie historia jest rozszerzona o ważne fakty i genezę chorego zachowania. Takie filmy są dla mnie najbardziej wartościowe, ale ten był niczego sobie.

Mi się całkiem podoba pomysł pokazania bardziej z punktu widzenia zmowy milczenia szpitali. Zresztą on sam mówi, że "robił to, bo mógł". Zatem to moim zdaniem lepsze, niż "traumatyczne dzieciństwo". Nie znałem wcześniej w ogóle tej historii, zasiadłem do filmu nie wiedząc o nim nic i w sumie dobrze. Przynajmniej na dzień dobry nie miałem zaspoilerowanej fabuły :-D choć oczywiście dość szybko pomyślałem, że o to będzie chodzić.

Duzo ludzi ma podobną historię i nie zostają psycholami. Byłby śc ierwem niezależnie od tego, w jakiej rodzinie by się wychował.

Próby tłumaczenia go pozbawiłyby film głębi. To prostackie tak dodawać sobie 2+2=socjopata. Takie tłumaczenie zresztą niejako usprawiedliwia jego postępowanie. Film zyskuje na zawieszeniu w teraz, na efektach tego dzieciństwa i na dopowiedzeniu sobie, że na pewno było ono trudne (nie ciężko się domyślić, zresztą policjant też na to wskazuje, że najpierw matka go skrzywdziła, a potem żona rozczarowała), na refleksji która nie zadowala się prostymi wnioskami, tylko dalej próbuje zrozumieć "dlaczego", a widz odchodzi niezaspokojony odpowiedzią na to pytanie. No nigdy się nie dowiemy, dlaczego. Dużo ludzi przechodzi ciężkie dzieciństwo, a nie każdy kończy jako seryjny morderca. Zawsze jest jakiś czynnik X, dodatkowy.

Najwiekszym vilianem sa szpitale. To chory człowiek, ale gorsi od niego sa placowki ktore to tuszowaly i ich podejscie do wartosci ludzkiego życia. To morderca, jak by mozna zalozyc ze bedzie dalej mordował. A dostawal nawet pozytywne rekomendacje by mordowal dalej... Byle nie u nas. To jest najbardziej przerazajace w tej historii.

Niestety film jest ukazany z punktu widzenia tej całej Amy. Z tej perspektywy nie dowiadujemy się o Cullenie praktycznie nic. On jest jakby tłem dla jej historii. Chętnie zobaczyłbym film o nim :)

Racja, ale z drugiej strony to właśnie Amy była pierwszą, która go "powstrzymała". To ona okazała najwięcej szczerej empatii i to dla wszystkich, może nawet szczególnie dla Cullena..
Brakuje ważnych info z życia Charlesa, ale opowieść ze strony Amy nadaje sensu i refleksji dla całej jego historii (nawet tak bardzo okrojonej) i moim zdaniem jest jak najbardziej trafionym pomysłem.

Na netflixie jest też film dokumentalny o nim "Dopaść pielęgniarza zabójcę"

Dzięki za podpowiedź....znalazłam :-)

To zawsze jest problemem filmów.Zawrzec geneze powstawania potwora-zabojcy plus pokazac zbrodnie.A wszystko to w 90-120 min.No nie ma opcji i z czegoś trzeba zrezygnowac.Dlatego najlepszym rozwiazaniem sa seriale.Moze nie tak rozwlekle jak ten o Dahmerze,ale takie mini.Nie znalem tych faktow i teraz widze,ze ten film faktycznie tylko otarł sie o warstwe psychologiczna.

No dzięki, za wrzucenie tego życiorysu.. ale powiem szczerze, że jak dla mnie, film dość dobitnie pokazuje nam, choćby sceną z mieszkania pielęgniarki, że Cullen to socjopata, gdy ta wyprasza go z domu, on patrzy na nią i niemal płacząc i mówi jej; "jesteś dobrą mamą". I zapewne tylko i wyłącznie dlatego nie skrzywdził on samej Amy, choć jak widzimy, na reszcie kobiet/pacjentek się mścił, jak mniemam za swoją matkę, która prawdopodobnie, była dla niego zbyt surowa, nie okazywała mu miłości i zainteresowania. Jak najbardziej wielodzietna dyssocjalna rodzina, gdzie normy społeczne nie są przestrzegane, gdzie zdarzają się patologiczne czy kryminogenne zachowania, może wychować takich osobników jak Charles Cullen. I nie zgadzam się co do tego, że "warstwa psychologiczna w tym filmie jest bardzo płytka", może nie jest dosłownie wyłożona łopatą na stół, bo wtedy seans musiałby trwać ze 3 godz. ale jest wystarczająca. Zauważ, że ten film, nigdy nie miał być portretem psychologicznym pielęgniarza-mordercy Cullen'a, tylko historią, dzielnej i bohaterskiej pielęgniarki Amy.