Kolejna (po Tomie&Viv) biografia wielkiego pisarza skupiona na wątku romansowym, gdzie kobieta okazuje się dużo ciekawszą i wyrazistszą postacią od mężczyzny...
Czytałam o Norze Barnacle, że była prymitywna, wulgarna, nie znała się na sztuce i literaturze, swym brakiem obycia ośmieszała Joyce'a w towarzystwie, ot, taka kobieta z ludu, której nieokiełznana zmysłowość usidliła wielkiego pisarza, wywołując u niego obsesję bardziej seksualną niż miłosną - może to prawda, ale filmowa Nora jest inna, to pełna wyrazu i wrodzonej elegancji, inteligentna i wrażliwa kobieta, świadoma swych pragnień i ale i ograniczeń.
Może nie jest wykształcona, ale przecież pochodzi z biednej, małomiasteczkowej rodziny, w której nie może wytrzymać, wyrasta bowiem ponad przeciętność i ma w sobie nieopanowaną ciekawość, która każe jej szukać lepszego życia, jest w niej też coś nieuchwytnego, jakaś wewnętrzna wolność, której nie może znieść skostniałe społeczeństwo ultrakatolickiej, prownincjonalnej Irlandii.
A więc Dublin, a więc Joyce i miłość, fascynacja, także zazdrość - o opowiadania, o drugie miejsce w życiu (bo tworzenie zawsze będzie pierwsze), o to, że wielu rzeczy ważnych dla pisarza nie jest w stanie zrozumieć, chociaż próbuje, czyta, stara się.
Nora przewyższa Joyce'a, jest silniejszym od niego człowiekiem, on jest słaby, boi się piorunów, ucieka przed opinią publiczną, a jednocześnie jest od niego zależna, opiera swą egzystencję na jego zainteresowaniu i miłości, bez niego nie istnieje, popada w apatię, niemalże ustają jej funkcje życiowe, w czasie rozłaki żyje od listu do listu.
Może to paradoks, że nieciekawy człowiek tworzy wspaniałe dzieła, może film jest tendencyjny, może prawda leży po środku - niemniej tę przekonywującą historię miłosną ogląda się z zainteresowaniem, a finał (pozostali razem do końca mimo trudności) jest krzepiący, od wspaniałej Susan Lych nie sposób oderwać wzroku, rola McGregora kojarzy się z podobną w Moulin Rouge, ale to tylko luźne skojarzenie, nie kopiujące powielanie...